Ο ανθοπώλης έχυσε τον μόλυβδό του
Μέσα στον καφέ
Και από κει όλα αρχίζουν
Κι όλα τελειώνουν
Από την αρχή, αρχή- αρχή,
Όταν τα άσπρα έντερα του Νου
Μετενσαρκώνονταν σε εξ και αφού
Και όταν τα σάρκινα πτερά του γυάλινου φιλιού
Σπάσανε
Με τρόπο αποκαλυπτικό
Δεν έμεινε καμιά κηδεία αδάμαστη
Από τους σκληροπυρηνικούς του δονητή
Και του μαστιγίου
Τα ηνία είναι οι μιναρέδες της υπόληψης
Δέσε τα χέρια σου
Πίσω
Στην πλάτη και το κέντρο θα ελαφρύνει
Όπως ελαφραίνει
Κάπου- κάπου
Η συνήθεια των χεριών να περικόπτουν
Τα τριζόνια
Απάνω στο κεφάλι της άνοιξης τα πρόβατα χορεύουν
Χορεύουν όλα
Εκτός των πορφυρών
Με τις λαμπάδες της αειφόρου πλήξης
Τα κεντήματα του φιδιού και των πεζοδρομίων οι ράγες
Τα πορφυρά
-πρέπει να επαναλαμβάνομαι-
Κουρεύονται ερήμην τους
Μα όχι ερήμην μας
Στην μέση της ερήμου
Ένας καρχαρίας ξαποσταίνει
Στο άλσος της κοιλιάς μου
Φύγε, φύγε καρχαρία
Τελείωσε το πανηγύρι.
